Γράμμα που δεν θα λάβει ποτέ ο παραλήπτης του

Ήσουν στην αγαπημένη μας παραλία πριν δυό μέρες.Σ αυτή που πηγαίναμε για βραδινά ψαρέματα,σ αυτή που έφτιαχνα κηροπηγιάκια από βότσαλα και σχημάτιζε τόσο όμορφα σχήματα η φλόγα του κεριού τριγύρω...σ αυτή που βλέπαμε μαζί πεφταστέρια...την ονομάζαμε δική μας παραλία. Σε ρώτησα στο τηλέφωνο,παιδιάστικη,αφελής ερώτηση "Πώς μπορείς κι είσαι μόνος σου σ ένα μέρος "δικό μας" χωρίς να σου λείπω;;
Λες και δεν περίμενα την απάντηση. λογικότατη απάντηση ,δε λέω "Ε τί να κάνουμε! Δεν είσαι εδώ" Η δική μου μη λογική απορία πώς μπορεί να είναι σ ένα μέρος όπου είμαι κι εγώ χωρίς να είμαι.Και η δική του απόλυτα λογική απάντηση.
Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε το ίδιο.Να σκεφτόμαστε το ίδιο.Κι εγώ προτιμώ τις "τρελές" μη λογικές μου σκέψεις-απορίες,χωρίς όμως να διαγράφω τις λογικές σου απαντήσεις.
Καταγράφονται μέσα μου. Σαν σπόρος πέφτουν πολύ βαθιά μες στην ψυχή μου βγάζουν ρίζες...Κυκλαμινάκια θα φυτρώσουν απ αυτές.Και θα γίνουν η αιτία που επιτέλους θα ομορφύνει η ψυχή μου,τ ανθισμένα κυκλαμινάκια θα κλείσουν τις πληγές.....
Γιατί κυκλάμινα; Ανθίζουν και στην πιο μικρή χαραμάδα,σε χώμα,σε βράχια,στην ψυχή στα πιό απρόσμενα μέρη.Κι έχουν ένα τόσο υπέροχο χρώμα.το πιο όμορφο δώρο που μπορεί να μου δοθεί.
Έτσι κι εγώ λοιπόν σ ευχαριστώ γι αυτή τη "λογική" στον παράλογο δικό μου συναισθηματισμό.Θα μπορέσω να βγάλω,να δω,να νιώσω κάτι υπέροχο μέσα μου από αυτό.Είναι πολύ εύκολο τελικά να τα "μετατρέπεις" όλα και να βλέπεις πως τίποτε δεν γίνεται τυχαία.Τίποτε δεν πέφτει στην ψυχή καλέ μου χωρίς να ριζώσει.Στην δική μου τρελή,παράλογη ψυχή...κυκλάμινα.Σε κάποια άλλη ψυχή ίσως,ότι πέσει μετατραπεί σε κισσό παρασιτικό και δηλητηριώδη.Ανάλογα με τη λογική.Ανάλογα με την τρέλα.Δεν είναι εύκολο,δεν είναι καθόλου εύκολο.Είναι η ψυχή.Είναι η φωνούλα μέσα μας,που ότι και να κάνουμε,όσο και να εκλογικεύουμε κάτι και να λέμε "δεν γινόταν διαφορετικά" ...η φωνούλα..."Μήπως έκανες λάθος;;;" Ξεκινάει σιγά,ψιθυριστά,ώσπου γίνεται κραυγές δυνατές
Ξεσπάς στον εαυτό σου.αργά ή γρήγορα...
Είναι το συναίσθημα πως κάποιον άδικα θυσίασες κι αργά ή γρήγορα φτάνει και η ερώτηση...
"Στ όνομα τίνος θυσίασα αυτόν τον άνθρωπο,αυτή τη σχέση.Θα δεις πως ο βωμός που θυσίασες άνθρωπο και συναισθήματα,ήταν κάτι που τελικά δεν άξιζε...σου εξασφάλισε για μερικά ίσως χρόνια μια καλή εικόνα,μια εικόνα άλλων φαντασίωση,είναι όμως ο χρόνος που όλα τα καταστρέφει και τα διαστρεβλώνει και αμείλικτα δεκαπλάσιο θα σου δείξει το λάθος
Σου χω κι εγώ ένα δώρο έκπληξη για τα Χριστούγεννα ...την ελευθερία σου. Να πραγματοποιήσεις αυτά που νομίζεις πως πρέπει να κάνεις.Να δημιουργήσεις την εικόνα που άλλοι φαντασιώθηκαν για σένα.Δεν χαίρεσαι βρε κουτό;;
Ίσως να πιστεύεις πως κρύβουν πίκρα τα λόγια μου. Ίσως,αλλά κρύβουν και τη μοναδική σου αλήθεια.Τη μοναδική μας αλήθεια. Ο καθένας πληρώνει τις επιλογές του...επιλογή μου ν απομακρυνθώ,θα το πληρώσω πανάκριβα το ξέρω,θα χω ησυχάσει όμως ξέροντας που δεν σου στάθηκα πουθενά εμπόδιο.Σ ευχαριστώ πάλι γι αυτά τα σποράκια που κάθε μέρα για δέκα χρόνια φύτευες στην ψυχή μου κι εύχομαι κάποια στιγμή να βρεις απάντηση στο ερώτημα που σε περιμένει "Στ όνομα τίνος;;;;;"

(Α.Κ)