" Πιστεύεις πως μπορεί να βρεθεί κάποιος που να μας αγαπήσει..."

Μερικές φορές,ερωτήσεις φίλων,σε κάνουν να λυγίζεις.
Δεν ξέρεις τί απάντηση να δώσεις και ναι θα ήταν εύκολο ν απαντήσω σε κάποια πολύ νέα κοπέλα.....
Όμως η ερώτηση έγινε σε μένα,από φίλη μου,36 χρονών χωρισμένη με 5 (ναι σωστά διαβάσατε "πέντε") παιδιά
Την γνώρισα πριν αρκετό καιρό,στο μπαράκι στέκι μου,δεν δείχνει πάνω από 30 ...λεπτομέρειες..καμμιά φορά την άκουγα να τραγουδά,τα βράδια που είχε ζωντανή μουσική,δεν είναι επαγγελματίας τραγουδίστρια...απλά όταν ήθελε να πει κάποιο τραγούδι,έπαιρνε το μικρόφωνο.
Φωνή καταπληκτική,ερμηνεία το ίδιο... Βγαίνει τέτοιος καϋμός στη φωνή της,δεν αντέχεται εύκολα.Η φωνή της ήταν και η αφορμή να γνωριστούμε. Κάποια στιγμή έμαθα την ιστορία της.Παντρεύτηκε πολύ μικρή,ο γάμος της όσο κι αν προσπάθησε να τον κρατήσει,διαλύθηκε,τα 5 παιδιά ήρθαν πριν καν συνειδητοποιήσει,ή μάλλον καταλάβει και μετά συνειδητοποιήσει,πως αυτός που παντρεύτηκε ήταν (είναι) αλκοολικός.
Δεν άντεξε τα "συμπαρομαρτούντα" της ζωής μ έναν αλκοολικό,πήρε τα παιδιά έφυγε.
Ούτε που υπάρχει λόγος,να μεταφέρω εδώ,ποιά είναι αυτά τα συμπαρομαρτούντα,λίγο πολύ γνωστά σ όλους μας είναι.
Πάντα την έβλεπα χαμογελαστή,ποτέ δεν παραπονέθηκε -απλή αναφορά στο πώς ήταν και πώς είναι η ζωή της τώρα,ναι έκανε-δεν δραματοποίησε,ούτε μεγαλοποίησε τίποτε...
Ώσπου ένα βράδυ,απλά καθόμασταν ακούγαμε μουσική....ίσως να φταιγε η μουσική,ίσως λίγο το ρακόμελο...ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο μου και με ρώτησε: "Πιστεύεις πως μπορεί να βρεθεί κάποιος που να μας αγαπήσει";;Παιδάστικα διατυπωμένη η ερώτηση,τη μεταφέρω αυτούσια,χωρίς να διορθώσω τη σύνταξη των λέξεων...για να δείξω πόσο αυθόρμητα παιδικό παράπονο βρήκα να εκφράζεται μέσα από αυτήν την ερώτηση.
Η ερώτησή της με τσάκισε στην κυριολεξία.Δεν απάντησα τίποτε.Έτσι κι αλλιώς την απάντηση την ξέραμε και οι δυό...
Εύκολα θα μπορούσα ν αποφύγω οποιαδήποτε σκέψη,λέγοντας τα τετριμμένα,"ναι ...εννοείται πως ναι... και πως αν σ αγαπάει πραγματικά,δεν θα υπολογίσει τίποτε,ούτε καν το γεγονός πως μαζί σου είναι 5 παιδιά...κλπ κλπ κλπ... "
Ίσως να μην έχει σημασία ο αριθμός των παιδιών...εγώ έχω 1 καμμιά μα καμμιά σημασία..
Έχω καταλάβει(ναι και το βίωσα),πως πολύ δύσκολα γίνεται "αποδεκτή" απ τον περίγυρο του όποιου άντρα,(κυρίως απ τη μητέρα του) μια χωρισμένη γυναίκα με είτε 1 είτε 5 παιδιά,σε αντίθεση μ έαν χωρισμένο άντρα με παιδιά..
Γι αυτό και λύγισα...
Της είπα όμως μια αλήθεια,ή κάτι που εγώ τουλάχιστον πιστεύω,πως είναι αλήθεια...
Πως ο κόσμος φοβάται...και πιο πολύ φοβάται αυτούς που δεν φοβούνται τίποτε.
Πόσες γυναίκες ξέρετε που θ άφηναν την οποιαδήποτε "ασφάλεια" και θ αναλάμβαβαν μόνες τους την ευθύνη-εντάξει το δέχομαι είναι πιο εύκολο με ένα παιδί- για πέντε παιδιά;
Είναι μόνο 36,και η ψυχή της λαχταρά... ενα κόκκινο καπέλο (από το ποστ της αλκιμήδης)
Όχι κάποιον που θα την συντηρεί και θα συντηρεί και τα παιδιά,μέχρι τώρα τα καταφέρνει μια χαρά και χωρίς τη βοήθεια των γονιών της,που δεν ζουν πια....
(Ούτε οικονομική βοήθεια απ τον πατέρα των παιδιών,που χει εξαφανιστεί)
Το θέμα μου δεν είναι αυτός...
Είναι η ερώτησή της,που με "τσάκισε" γιατί πολλές από μας εδώ (κι εκτός μπλογκόσφαιρας,όπως η φίλη μου) το αναρωτιόμαστε αυτό και μας τρομάζει η αλήθεια.
Είτε έχουμε ένα παιδί είτε πέντε........



(Ο πίνακας είναι λεπτομέρεια απ το έργο του Klimt " Τα τρία στάδια της ζωής" 1905)