Στην από κει μεριά

Ένας καθώς πρέπει κοινωνικός αποκλεισμός

Μία από τις μορφές του κοινωνικού αποκλεισμού είναι εκείνη που στερεί σε ανθρώπους ευκαιρίες για εργασία και δημιουργία -και επομένως τη δυνατότητα ενσωμάτωσής τους στο κοινωνικό σύνολο- εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας τους. Εξοστρακίζονται δηλαδή οι άνθρωποι από την κοινωνική δραστηριότητα, καταδι­κάζονται σε κοινωνικό λήθαργο, για λόγους που δε στηρίζονται στην ιατρική και την επιστήμη, αλλά χάρη των αξιών και των προτεραιοτήτων που έχει επιβάλλει το υπάρχον κοινωνικό και πολιτιστικό μοντέλο.
Οι άνθρωποι που νιώθουν υποχρεωμένοι να ταξινομούν τους άλλους ανθρώπους, χρησιμοποιούν για ευκολία τη χρονολογική τους ηλικία. Έτσι η χρονολογική ηλικία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο εξουσίας και ελέγχου.
Το πρόβλημα είναι ότι στην κοινωνία μας, που χαρακτηρίζεται από τον ξέφρενο ανταγωνισμό και την ταχύτητα, δεν υπάρχει θέση για την ελαττωμένη ψυχοκινητική ταχύτητα των ηλικιωμένων. Από όλους αναγνωρίζεται ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου η ταχύτητα είναι κρίσιμη - όπως ένας γρήγορος ελιγμός για την αποφυγή ενός απρόσεκτου οδηγού. Υπάρχουν όμως πάμπολλες περιπτώσεις όπου η κρίση, η εμπειρία και η αίσθηση του σκοπού μετράνε πολύ περισσότερο από μια γρήγορη κίνηση που δεν αποσκοπεί συγκεκριμένα κάπου.
-----------
Η Αιωνιότητα παίρνει σάρκα και οστά όταν τα βήματά σου συνεχίζουν να πηγαίνουν ενώ εσύ έχεις φύγει

Όταν το άρωμά σου συνδέεται εν τη απουσία σου με τους αδένες των ανθρώπων για να εκκρίνουν πάθη και έρωτες

Όταν το σχήμα της μορφής και της δημιουργίας σου βρίσκεται στα χείλη και τα μολύβια ανθρώπων που δεν έτυχε να σε γνωρίσουνε όσο ζούσες. Άλλωστε γι' αυτούς τίποτε δεν άλλαξε τώρα που έφυγες. Η παρουσία σου ήταν όχι ένα ον οπτικής απτής συνάντησης, αλλά ένα ον- βιβλίο, ένα ον- μουσική, ένα ον-αγάπη

Και συ τότε στην αντίπερα όχθη να ξεχωρίζεις πιο πολύ κι απ' τους εναπομείναντες στην από δω μεριά

* Το παραπάνω κομμάτι δημιουργήθηκε εξαιτίας της ανάγνωσης ενός αποσπάσματος από το προσωπικό μου ημερολόγιο, όπου όταν ο γιος μου ο Κωστής ήτανε τεσσάρων χρονών, και του διάβαζα ένα βιβλίο, σε κάποιο σημείο του παραμυθιού πεθαίνει ένα παιδάκι και ο Κωστής με διακόπτει και μου λέει : Μπαμπά γιατί δεν τραγουδήσανε το παιδάκι για να ξεπεθάνει;

(Αυτό πιθανόν προέκυψε από την απάντηση που είχα δώσει σε προηγούμενη αναφορά μου για το πώς ζωντανεύουν οι αντάρτες που έχουν πεθάνει, και του είχα πει ότι αυτό γίνεται όταν οι άνθρωποι τους τραγουδάνε)
---------------------------------

Xρόνια παλεύω να μάθω πού επιστρέφει τελικά η ανάταση της ψυχής που ο καθένας νιώθει στα ορόσημα της ζωής του, σαν όπως έχοντας ώρες ή μέρες πεζοπορήσει και ξαφνικά βρίσκεται στην κορφή ενός όρους, λουσμένος στο διάφανο φως, να αγναντεύει με χίλια μάτια τον ατέλειωτο ορίζοντα του κόσμου

Πού κατατίθεται η κραυγή της ψυχής του, όταν μόλις έχει τελειώσει ένα έργο ζωής και κάθεται σιωπηλά στην αχλή μιας ηδονής, μοναδικής για το είναι του;
Ποιος άλλος είναι ο αποδέκτης μιας εξαίσιας ερωτικής πανδαισίας, ολόσωμης και ολόψυχης σύντηξης στα αλώνια των ονείρων, πέρα από τους φυσικούς της εταίρους;

Ποια γνώση κρύβεται πίσω από την αναζήτηση για τους δρόμους που ταξιδεύουν τούτες οι αισθητικές και νοητικές ανατάσεις; Πόσο μακριά πάνε πέρα από την ηδονή ή την ευτυχία των προσώπων; Ακόμη πέρα και από την ωρίμανσή τους, το ανέβασμα ή το σμίλευμα της τελειότητάς τους;
Είναι γιατί νιώθουμε το χρόνο να διαστέλλεται τούτες τις στιγμές, να παίρνει φτερά και να δραπετεύει από την βαρύτητα των σωμάτων και των προσώπων. Κάτι σαν να συνεχίζεται ο χρόνος πέρα από το περίγραμμα της ζωής και της πράξης, σαν τον κομήτη που η ουρά του απλώνεται και ασημώνει όλο τον ουρανό

Ναι, αυτό είναι που δημιουργεί την σύγκρουση και την αναζήτηση του άρρητου. Η βεβαιότητα της αθανασίας για πράξεις ύψιστης αισθητικής, όπως αυτές που μπορεί να λειτουργούνται από δυο σώματα ένα αυγουστιάτικο βραδινό, ψηφίδες στο γέμισμα του φεγγαριού

Είναι που η ομορφιά που γεννιέται από τις πράξεις, διαχέεται, διαστέλλεται και αγγίζει τα πρόσωπα, αλλά δεν επιστρέφει σ' αυτά. Τα ραντίζει με το άχραντο μυστήριό της και φεύγει. Προκύπτει από την ύλη, από τα πρόσωπα, αλλά δεν πεθαίνει μαζί τους, δε φυλακίζεται ανάμεσά τους. Τα γαληνεύει και τα χαιρετάει στη στιγμή. Εξακοντίζεται στο στερέωμα, στην αέναη συνάθροιση αισθητών και ανεπαίσθητων δονήσεων όλων των ανθρώπων από γέννησης του κόσμου, σε ένα απόλυτο και αιώνιο φως Τι να κρύβεται πίσω από την αίσθηση ότι δεν μπορεί να είμαστε μόνο εμείς οι αποδέκτες, εμείς που είμαστε ταυτόχρονα και οι δημιουργοί αυτής της ανάτασης; Έτσι που αν τύχει και βρεθείς μια ξάστερη νύχτα με όλα τα φώτα της ψυχής σου ανοιχτά, θα μπορέσεις να αφουγκραστείς και τις δικές σου χορδές, τις δικές σου φωτεινές διαδρομές να πάλλονται σ'αυτή την ουράνια συμφωνία. Άκου.
------------------

Η μεταμόρφωση

Άφησέ με
Αν συνεχίσω, ρυάκι όπως είμαι,
θα στερέψω θα ρουφηχτώ από τη γη
και θα χαθώ

Ίσα που προλαβαίνει
να με πάρει ο άνεμος
να με κουβαλήσουν στις πλάτες τους
τα σύννεφα
σε άλλους τόπους

Να γίνω
βροχή και
λίμνη, λάσπη, ωκεανός
για να εξακολουθώ να υπάρχω
μέσα από την αναίρεση της παρουσίας μου
παρών μέσα από τη μη ακεραιότητα μου,
και μετά από το ρυάκι
και μετά από τη βροχή
και μετά από τη λίμνη

Άφησε με γιατί έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω
με πολλές μορφές με πολλές ζωές
και γω θα σ'αγαπώ .....
--------------------
τα ποιήματα και κείμενα είναι απ την προσωπική σελίδα του ανθρώπου που θαύμασα και ψήφισα...
Ήθελα να σας δείξω μερικά
περισσότερες πληροφορίες

σ αυτό το site

Και ίσως όλο αυτό να το δημοσιοποίησα μόνο και μόνο για να δείξω πως ΔΕΝ είναι όλοι στη Θεσ/κη επιπέδου Ψωμιάδης-Παπαγεωργόπουλος
Ας μου συγχωρεθεί η επιμονή...είναι που ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί η πόλη μας ΔΕΝ μπορεί να ξεφύγει απο το καταραμένο δίδυμο...