με διάθεση εξομολόγησης....

Ντυμένη την απουσία της ζωής μου ρούχο μαύρο βαρύ
Περπατάτησα δρόμους πένθους θανάτου
Αφήνοντας ματωμένα ίχνη ουρλιαχτού
Ό,τι έζησα κλεισμένο σ ένα μικρό κοχύλι πλάι σε μια ζωγραφιά παιδική πολύχρωμες κορδέλες, φιόγκους ουράς χαρταετών
Ποιος θα μου πει τι έζησα; Αυτά που βλέπω δεν συνθέτουν εικόνα κι αυτά που στο μέλλον έρχονται έχουν μόνο ένα χρώμα το μαύρο κι είναι χωρίς σχήμα
Τα πρόσωπα όσων αγάπησα τα βλέπω κατακερματισμένα στα καθρεφτάκια των ινδικών μου ρούχων και κάπου καλά θυμάμαι ναι
Έχω αφήσει ένα κορίτσι να περιφέρεται το ίδιο ρούχο ντυμένο κάθε εποχή ένα γαλάζιο φόρεμα και να ψάχνει να βρει ότι από καιρό έχει πεθάνει
Πρέπει πρέπει να τη βρω να της πω πως αυτό που ψάχνει ο εαυτός μας χάθηκε από καιρό καιρός να φεύγουμε μαζί καιρός να γίνουμε ένα
18-1-2006
ποτέ δεν ψηλάφισες τα χρώματα της αγάπης μου του πόθου μου να νιώσεις τη δύναμη τους ποτέ.
21-1-2006
δάκρυα σκοτεινό γαλάζιο του αιγαίου πριν το μπουρίνι ξεσπάσει
τόσο ήρεμα που αγριέψαν όλα
και δεν έμεινε μια στιγμή να σκεφτείς πως υπάρχει κι εδώ κάτι μαγικό όμορφο
σ αυτό το χρώμα της άγριας ανεμώνας το πένθιμο
πως άνοιξε μες στο λουλούδι δρόμος απ τον ουρανό!!!
Λύγισαν τα κυπαρίσσια κατεβαίνουν άγγελοι μαυροφορεμένοι
Αγάπες από καιρό νεκρές θρηνώντας ψιθυρίζοντας ονόματα
Ώρα άγια του πένθους
Σιωπή
Ακινησία γαλάζια

9/2/2006
απάντησέ μου σε ποια μοναξιά μας καταδίκασες.
Με μια λέξη μόνο μια λέξη έφτασε να ραγίσει όλος ο κόσμος ,ολόκληρος ο ουρανός